Nasıl Güldüğümü Göster

Bir Şiir: Bir Zamanlar

Babam dün bir kitap eki verdi bir gazetenin ve "bu şiiri oku!" dedi.
Okudum:

Bir Zamanlar

Bir zamanlar, oğlum,
yürekten gülerdi insanlar,
gözleriyle gülerdi:
oysa şimdi sadece dişleriyle gülüyorlar,
üstelik buz kalıpları gibi soğuk bakışları
geziniyor arkasında gölgemin.

Bir dönem vardı gerçekten
insanlar el sıkışırdı yürekten:
hepsi tarihe karıştı, oğul,
sevgisiz el sıkışıyorlar şimdi:
sol elleri yokluyorken bir yandan
benim boş ceplerimi.

"Çekinme!" diyorlar,"Yine bekleriz!"
gidersem yeniden
bir iki kez çekinmeden
gerçekleşmeyecek üçüncüsü -
çünkü biliyorum yüzüme kapanır o zaman kapılar.

Böyle böyle öğrendim nice şeyi oğul,
elbiseler gibi giymeyi öğrendim
donuk bir portre gülüşü benzeri
uyumlu bakışlarıyla bir yığın maskeyi.
ev maskesini, iş maskesini, sokak maskesini,
ev sahibi maskesini, kokteyl maskesini,
Öğrendim hem de
dişlerimle gülmeyi sadece,
el sıkmayı içtenlik göstermeden.
öğrendim "iyi günler" demeyi de,
"iyi baştan savmalar" anlamına gelen;
"tanıştığımıza memnun oldum" demeyi de öğrendim,
memnun olmaksızın; ve "sizinle sohbet etmek
çok hoştu" demeyi sıkıldıktan sonra.

Fakat, inan bana oğlum,
senin yaşındaki gibi olmak
istiyorum. Vazgecmek,
istiyorum bütün bu dilsiz davranışlardan.
En çok da yeniden öğrenmek istiyorum
nasıl gülüneceğini, çünkü aynalardaki gülüşüm benim
gösteriyor sadece dişlerimi, bir yılanın sırıtan dişleri gibi!

İşte bu yüzden oğlum,
göster gülmeyi bana; göster
nasıl güldüğümü, gülümsediğimi
bir zamanlar senin yaşındayken.

Yazan: Gabriel Okara, Çeviren: İlyas Tunç

Birşeyler yazacaktım ama, şiirin üzerine konuşmayalım, di mi?

Şairin bir resmi yeter:





İlgili yazılarım:

Kitap Okumayı Nasıl Sevdim
Nazım Hikmet 106 Yaşında Biz Çocuklara Sesleniyor